Een spel met het ding

2009

Een spel met het ding.

“In de vaak op scherp gezette constructies bij Margriet van Weenen krijgt de verkenning van het proces betekenis door de dubbelzinnige keuze van de materialen:  combinaties van stoffen, verf en gemaltraiteerde tafels. De stoffen plooien zich tot sculpturale vormen en verworden soms tot vlaggen, die politieke connotaties suggereren. “

 

Een dag in mijn atelier. 

In mijn atelier staat een tafel. Het is een vrij lange smalle tafel. Het hout is donkerbruin. Ik bekijk het object. De aanblik van de tafel doet mij verlangen de tafel in tweeën te splitsen. Hij is te lang, lijkt zich daar ongemakkelijk bij te voelen. Het is bijna of de tafel mij vraagt dit te doen. Terwijl ik om de tafel heen loop, vraag ik mij af hoe dit te doen. 

Welke handeling moet ik uitvoeren om tot deze splitsing te 

komen? 

Ik pak mijn duimstok. Ik leg de duimstok op de tafel en meet 

het formaat van de tafel af. Ik zet met potlood een lijn langs 

een waterpas. Dan besluit ik dat dit niet klopt. Een splitsing ligt niet uitgemeten in het midden. Een splitsing ontstaat niet 

vanuit rationaliteit maar vanuit een emotie. 

Ik loop richting mijn gereedschapskist. Ik kies een aantal 

gereedschappen uit.  Laat ik ze aan u voorstellen. 

Bijl, hamer, boormachine, zaag, decoupeerzaag. 

Ik besluit de tafel doormidden te zagen. Ik sluit de decoupeer- 

zaag aan op de elektriciteit en zet de zaag in het blad, ik kom 

er niet doorheen. En bovendien gaat het schuin. Ik heb geen 

controle over deze zaag. Ik pak mijn vertrouwde handzaag, 

waarmee ik het op een zagen zet. Het gaat niet goed. 

 

Ik loop nog maar eens een rondje door het atelier. (Bijna voel 

ik mij als Bruce Nauman.) Door mijn opgestelde werken word ik gedwongen om langs de rand van mijn atelier te gaan en altijd

 een heel rondje te maken, ik kan er niet meer tussendoor.  

Het is alsof ik over een lijn loop die door mijzelf is uitgezet. Ik 

maak het rondje en kom weer uit bij mijn gereedschapskist. 

Ondertussen heb ik besloten dat het niet enkel een splitsing is, 

maar dat de splitsing is veroorzaakt door agressiviteit. Mijn 

oog valt op de bijl, maar een bijl kan niet zomaar ter hand 

genomen worden. 

Deze actie gaat altijd gepaard met muziek. Eigenlijk gaan alle 

acties  gepaard met muziek. Ik loop naar mijn computer, twee 

passen van mijn gereedschapskist  en strek mijn arm uit naar 

de muis. Ik scrol door mijn muzieklijst, in mijn gedachten noem 

ik het abc op. Ik stop bij Rammstein. Ik klik en al snel hoor ik

 de tekst “We are all living in America” passend bij de 

actualiteit van de dag. 

Met de bijl in mijn hand ga ik voor de tafel staan en vanuit een 

ferme beweging laat ik de bijl in het hout terecht komen, 

schuin in de eerder gezaagde gleuf. Het hout gaat splijten en 

er ontsaat een enorme spleet die uiteindelijk de splitsing 

zichtbaar maakt. 

Missie volbracht, 

denk ik als ik de bijl neerleg en naar mijn computer loop. En 

de zachte melancholische klanken van Micheal Andrews ; Mad 

World, door mijn atelier laat klinken. 

Ik loop nog maar eens een rondje door het atelier.