Een spel met het ding
2009
Een spel met het ding.
“In de vaak op scherp gezette constructies bij Margriet van Weenen krijgt de verkenning van het proces betekenis door de dubbelzinnige keuze van de materialen: combinaties van stoffen, verf en gemaltraiteerde tafels. De stoffen plooien zich tot sculpturale vormen en verworden soms tot vlaggen, die politieke connotaties suggereren. “
Een dag in mijn atelier. In mijn atelier staat een tafel. Het is een vrij lange smalle tafel. Het hout is donkerbruin. Ik bekijk het object. De aanblik van de tafel doet mij verlangen de tafel in tweeën te splitsen. Hij is te lang, lijkt zich daar ongemakkelijk bij te voelen. Het is bijna of de tafel mij vraagt dit te doen. Terwijl ik om de tafel heen loop, vraag ik mij af hoe dit te doen. Welke handeling moet ik uitvoeren om tot deze splitsing te komen? Ik pak mijn duimstok. Ik leg de duimstok op de tafel en meet het formaat van de tafel af. Ik zet met potlood een lijn langs een waterpas. Dan besluit ik dat dit niet klopt. Een splitsing ligt niet uitgemeten in het midden. Een splitsing ontstaat niet vanuit rationaliteit maar vanuit een emotie. Ik loop richting mijn gereedschapskist. Ik kies een aantal gereedschappen uit. Laat ik ze aan u voorstellen. Bijl, hamer, boormachine, zaag, decoupeerzaag. Ik besluit de tafel doormidden te zagen. Ik sluit de decoupeer- zaag aan op de elektriciteit en zet de zaag in het blad, ik kom er niet doorheen. En bovendien gaat het schuin. Ik heb geen controle over deze zaag. Ik pak mijn vertrouwde handzaag, waarmee ik het op een zagen zet. Het gaat niet goed.